J.R Lafleur & Son was een instrumentmakersbedrijf dat in 1862 in Londen werd opgericht. In 1917 werd dit bedrijf door Boosey & Co overgenomen. Boosey & Co fuseerde in 1930 met Riviere & Hawkes om later Boosey & Hawkes te vormen. Lafleur werd door hen tot en met 1930 als een apart bedrijf gehandhaafd. Vervolgens ging het merk "met pensioen".
In de jaren 60 had Boosey & Hawkes de mogelijkheid om budget-geprijsde instrumenten uit Oost-Europa te kopen - voornamelijk van VMI uit de DDR (Oost-Duitsland) en later van Amati uit Tsjecho-Slowakije. VMI is gevestigd in Markneukirchen en is nu bekend als B&S. Dit was een collectief van fabrieken die onder communistische controle stonden en die allerlei messing- en houtblazerinstrumenten maakte. De arbeiders waren Duitssprekende Tsjechen uit het Sudetenland, die aan het einde van de tweede wereldoorlog de Russische bezetting waren ontvlucht. Nadat ze vertrokken waren, herstelden de Tsjechischo-Slowaakse autoriteiten de productie in de collectieve fabrieken met behulp van de oude namen zoals Amati en Cerveny.
In de jaren 60 produceerde VMI in Markneukirchen studenteninstrumenten onder het merk "Weltklang" (Duits voor "wereldgeluid"). Boosey & Hawkes vonden dat dit te Duits klonk en het woord 'klang' zou ervoor zorgen dat de mensen zouden denken dat ze slecht klonken, zodat ze als 'Lafleur by Boosey & Hawkes' werden aangeboden. Dezelfde instrumenten werden ook geïmporteerd door Barnes & Mullins Ltd onder de naam "B&M Champion". Ook werden deze instrumenten onder de naam "Weltklang" verkocht. In de jaren 70 tot en met de jaren 90 nam Boosey & Hawkes zijn instrumenten af van Amati in Tsjecho-Slowakije. Sommige van deze instrumenten kregen het merk "Lafleur" ingegraveerd, maar algauw werd de naam "Corton" gebruikt. Tot zover de geschiedenis van Lafleur.
Waarom vertel ik dit?
Halverwege 2015 ontdekte ik op Youtube een heel interessant instrument van -jawel- het merk Lafleur, imported by Boosey & Hawkes London. De eigenaar had hem op Ebay gekocht voor slechts £ 35,00. De commentaren waren niet van de lucht:
- Whoa that's a big trumpet! Sounds good.
- Use your ears dude, clearly WAY lower than a flugel.
- Dude this is not a tenor horn I should know I play one.
- Hi. Just got an old Conn forward facing "Solo Alto Horn" from 1903. I love your tone.
- A most beautiful instrument. Well done. I have a tenor horn, but it's the more standard shape.
- In my opinion, it sounds nicer than a mellophone.
- That's a flipping flugel.
- Its a flugel horn. Most brass bands have one, its between a tenor horn and a cornet.
- Loved it! I have to agree, if I saw that horn on Ebay; I would have bought it too, just for fun!
- I play tenor horn and I want one of those so badly!! TO EBAY!!!
Maar wat is het voor een instrument? Het is geen mellofoon want daarvoor was de beker niet groot genoeg. Maar het was ook geen marching bariton, of een (oversized) flugelhoorn of bugel. En het was ook geen bastrompet. Nee, het was een ..... althoorn! Maar dan een althoorn met zijn beker naar voren gericht oftewel a bell forward facing tenor horn. Het bell forward design is -hoewel sporadisch en in kleine aantallen gemaakt- nog steeds te vinden. Maar dan moet je wel goed zoeken. Soms worden deze hoorns aangeduid als "solo" hoorn, wat een verwijzing is naar de Britse brassbandtraditie (zij noemen de belangrijkste althoornspeler "solist"). Het idee achter dit design was dat de solist zijn geluid beter naar het publiek kon projecteren.
En ja, ook ik was enthousiast toen ik deze althoorn zag en hoorde en ging naar Ebay. En naar Marktplaats, Catawiki en zocht met enige regelmaat het internet af. Echter zonder gewenst resultaat. Tot het moment dat ik in augustus 2016 de volgende advertentie van een muziekwinkel in Amsterdam tegenkwam:
Uit navraag bleek dat ze hem al een jaar of dertig(!) hadden staan. Ik had hun aanbieding niet kunnen vinden omdat ze de naam verkeerd hadden gespeld: La [spatie] Fleur, in plaats van Lafleur. Ook wisten ze niet wat voor instrument het was. Op hun website noemden ze het een Mellofoon. In hun magazijn stond hij vermeld onder “marching bariton”. De eigenaar viste ergens een (heel groot) mondstuk op (een B&S 5/1) en verzekerde mij, met zijn hand op zijn hart, dat deze er écht bij hoorde (terwijl dit mondstuk bij een bariton hoort).
Toen ik erop speelde in de winkel kwam er een mooie volle klank uit het instrument. Wel was het instrument hier en daar geoxideerd, maar ik was verkocht en werd als snel daarna de nieuwe gelukkige eigenaar van deze hele bijzondere althoorn.
Later vond ik nog een Duitse advertentie waarin dit instrument werd aangeboden als bastrompet:
Met behulp van Metallblasinstrumentenbaumeister Mario Weller van museum Markneukirchen ben ik erachter gekomen dat mijn Lafleur in 1979 is geproduceerd door B&S (uit Markneukirchen / Klingenthal). Danke Mario!
Dit instrument is overigens elders op deze website te zien en te horen. Nieuwgierig? Klik maar eens op 'muziekclips'.